Καλοκαίρι...

Ξεκινάει και επίσημα σήμερα το καλοκαίρι, αναπολώ με μια γλυκιά νοσταλγία μυρωδιές, γεύσεις και ήχους από τα καλοκαίρια μου σαν παιδί. Η γεύση της θάλασσας η υφή της άμμου και το γλυκό κόλλημα από τους γερμάδες στα μάγουλα... Το πρωί μπάνιο σε μια παραλία όμοια Βαβέλ και τη γιαγιά να φωνάζει κάθε 5 λεπτά πως είναι ώρα να φύγουμε, το μεσημέρι ο επιβαλλόμενος ύπνος, που δεν κράταγε και πολύ, αφού μόλις οι υπόλοιποι κοιμόνταν το έσκαγα από το παράθυρο για να εξερευνήσω τα σοκάκια του χωριού. Το απόγευμα όλοι η μαρίδα της γειτονιάς να χαλάμε το κόσμο με τα παιχνίδια μας, κρυφτό, μήλα, ποδόσφαιρο και κολώνες... Το βραδάκι ακούγαμε ιστορίες από τα μεγαλύτερα παιδιά για φαντάσματα και στοιχειά και δεν παραδεχόμασταν ότι τρομάξαμε, αλλά κανείς δεν έβγαινε από το φωτεινό κύκλο της κολόνας της ΔΕΗ... Και μετά μεγαλώσαμε σκορπίσαμε και δυστυχώς δεν ήρθαν οι μέλισσες, αλλά η πλεονεξία... Να πάρουμε κινητό, αυτοκίνητο, να βγούμε κάθε βράδυ για ποτό, να πάμε στη Μύκονο, να πάρουμε σκάφος και άλλα πολλά άψυχα και υλικά και άυλα αγαθά που οπωσδήποτε χρειαζόμασταν και έπρεπε να αποκτήσουμε... Σκεπτόμενος όλα αυτά προσπαθώ να βρω σε ποια στροφή το χάσαμε, γιατί τότε μπορεί να μην είχαμε GPS και smart phones να μας βοηθήσουν, αλλά είχαμε μια απλή πυξίδα που η βελόνα της ήταν μαγνητισμένη με αθωότητα... Γιατί δεχτήκαμε να την αφήσουμε στην άκρη δεν ξέρω, και ο μόνος λόγος που θέλω να μάθω το γιατί, είναι για να βοηθήσω τα νέα παιδιά να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Αποφάσισα λοιπόν να ανέβω στη σοφίτα, να χωθώ στην αποθήκη και να κατέβω στο υπόγειο, για να βρω την παλιά κλασική πυξίδα, όχι για να βγω μπροστά αρχηγός και να μας σώσω, αλλά για να παρακινήσω με τις πράξεις μου και άλλους να κάνουν το ίδιο. Και αν κάποιος την άφησε ενέχυρο στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, δεν πειράζει, θα ζητήσει βοήθεια από τον διπλανό του... Καλό καλοκαίρι λοιπόν και ας χαμογελάσουμε έστω και με το ζόρι για λίγο, ίσως έτσι θυμηθούμε πως τη ζωή έχει νόημα να τη ζεις και όχι να την ακολουθείς... Φιλικά Δημήτρης