Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Καλοκαίρι...

Ξεκινάει και επίσημα σήμερα το καλοκαίρι, αναπολώ με μια γλυκιά νοσταλγία μυρωδιές, γεύσεις και ήχους από τα καλοκαίρια μου σαν παιδί. Η γεύση της θάλασσας η υφή της άμμου και το γλυκό κόλλημα από τους γερμάδες στα μάγουλα... Το πρωί μπάνιο σε μια παραλία όμοια Βαβέλ και τη γιαγιά να φωνάζει κάθε 5 λεπτά πως είναι ώρα να φύγουμε, το μεσημέρι ο επιβαλλόμενος ύπνος, που δεν κράταγε και πολύ, αφού μόλις οι υπόλοιποι κοιμόνταν το έσκαγα από το παράθυρο για να εξερευνήσω τα σοκάκια του χωριού. Το απόγευμα όλοι η μαρίδα της γειτονιάς να χαλάμε το κόσμο με τα παιχνίδια μας, κρυφτό, μήλα, ποδόσφαιρο και κολώνες... Το βραδάκι ακούγαμε ιστορίες από τα μεγαλύτερα παιδιά για φαντάσματα και στοιχειά και δεν παραδεχόμασταν ότι τρομάξαμε, αλλά κανείς δεν έβγαινε από το φωτεινό κύκλο της κολόνας της ΔΕΗ... Και μετά μεγαλώσαμε σκορπίσαμε και δυστυχώς δεν ήρθαν οι μέλισσες, αλλά η πλεονεξία... Να πάρουμε κινητό, αυτοκίνητο, να βγούμε κάθε βράδυ για ποτό, να πάμε στη Μύκονο, να πάρουμε σκάφος και άλλα πολλά άψυχα και υλικά και άυλα αγαθά που οπωσδήποτε χρειαζόμασταν και έπρεπε να αποκτήσουμε... Σκεπτόμενος όλα αυτά προσπαθώ να βρω σε ποια στροφή το χάσαμε, γιατί τότε μπορεί να μην είχαμε GPS και smart phones να μας βοηθήσουν, αλλά είχαμε μια απλή πυξίδα που η βελόνα της ήταν μαγνητισμένη με αθωότητα... Γιατί δεχτήκαμε να την αφήσουμε στην άκρη δεν ξέρω, και ο μόνος λόγος που θέλω να μάθω το γιατί, είναι για να βοηθήσω τα νέα παιδιά να μην κάνουν το ίδιο λάθος. Αποφάσισα λοιπόν να ανέβω στη σοφίτα, να χωθώ στην αποθήκη και να κατέβω στο υπόγειο, για να βρω την παλιά κλασική πυξίδα, όχι για να βγω μπροστά αρχηγός και να μας σώσω, αλλά για να παρακινήσω με τις πράξεις μου και άλλους να κάνουν το ίδιο. Και αν κάποιος την άφησε ενέχυρο στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, δεν πειράζει, θα ζητήσει βοήθεια από τον διπλανό του... Καλό καλοκαίρι λοιπόν και ας χαμογελάσουμε έστω και με το ζόρι για λίγο, ίσως έτσι θυμηθούμε πως τη ζωή έχει νόημα να τη ζεις και όχι να την ακολουθείς... Φιλικά Δημήτρης

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Καλοκαιρινές ιστορίες

Ένα ακόμα καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών. Και φέτος οι καρπουζόφλουδες και άλλα οργανικά και ανόργανα σκουπίδια, μάταια θα αναζητούν κάδους στις παραλίες μας. Πρόσφατα η κτηματική υπηρεσία του κράτους παραχώρησε τις παραλίες στους δήμους που ανήκουν με αντάλλαγμα το 20% των κερδών από την χρήση αυτών (αν δεν κάνω λάθος). Πολλοί δήμοι μέχρι τώρα ενοικίαζαν τις παραλίες σε ιδιώτες και έβγαζαν έτσι κάποιο κέρδος. Που θέλω να καταλήξω θα μου πείτε. Λοιπόν μέχρι τώρα πολλοί δήμοι δεν καθάριζαν τις παραλίες διότι ανήκαν στην κτηματική υπηρεσία και όσοι τις καθάριζαν το έκαναν με χρήματα που έπαιρναν από το κράτος. Φέτος λοιπόν που οι παραλίες πέρασαν στους δήμους και ο καθαρισμός τους πρέπει να γίνει με ιδίους πόρους, η κατάσταση είναι τραγική και σε συνδυασμό με την μείωση του τέλους παρεπιδημούντων που καθιέρωσε η τωρινή κυβέρνηση, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Αλλά γιατί πρέπει να ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στους δήμους αφού και εμείς δεν βοηθάμε την κατάσταση; Ο κάθε πάτερ φαμίλιας τα σαββατοκύριακα φεύγοντας από την παραλία με το ασκέρι του αφήνει πίσω του τρία τασάκια αποτσίγαρα και κάθε λογής πλαστικά και χαρτιά. Και καλά όλα τα’ άλλα μα από σαββατοκύριακο σε σαββατοκύριακο βρίσκει τα προηγούμενα σκουπίδια του και βρίζει τους ασυνείδητους που ρυπαίνουν την θάλασσα. Ας μάθουμε πρώτα λοιπόν να μαζεύουμε τα σκουπίδια μας και μετά ας έχουμε την απαίτηση από τους άλλους να μην τα πετάνε δεξιά και αριστερά. Καλό όμως θα ήταν να υπάρχουν και κάδοι στις παραλίες για να μπορούν και οι ευσυνείδητοι να κάνουν αυτό που πρέπει.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Εποχές Μαυρογιαλούρου και βάλε

Έτυχα σήμερα σε μια συγκέντρωση αγροτών στην Κρήτη όπου θα αποφάσιζαν την ατζέντα, όπως είπαν, της επόμενης εβδομάδας. Ήταν και τα κανάλια εκεί οπότε το όλο σκηνικό μετατράπηκε σε μια μίνι συνέντευξη τύπου. Μίλησαν για τα δακρυγόνα στο λιμάνι του Πειραιά και για το τι αποκόμισαν απο όλη αυτή την ιστορία. Δεν έχω τίποτα με τους αγρότες, ίσα ίσα δίκιο έχουν οι άνθρωποι, αλλά ξαφνικά σκάει μύτη και ένας βολευτής του κυβερνώντος κόμματος, χαμόγελα απο εδώ χειραψείες απο την άλλη και ψιλοπαγωμάρα απο τους αγροτοσυνδικαλιστές. Ξεκινάνε μια ωραία κουβεντούλα, ρε παιδιά δίκιο έχετε αλλα να το παρουσιάσουμε σωστά, λέει ο μίστερ βολευτής, θα πούμε αυτό έτσι θα παρουσιάσουμε αυτό αλλιώς και πάει λέγοντας. Τότε έκανε τη μεγάλη κίνηση, βγάζει το τηλέφωνο απο την τσέπη και παίρνει ένα αριθμό,
-ναι με τον κύριο Χατζηγάκη μπορώ να μιλήσω?
........
-ξέρετε πρέπει να του μιλήσω επειγόντως είμαι ο βουλευτής τάδε και είμαι στη Κρήτη με τους αγρότες και θέλω κάτι να του πώ
.......
-εντάξει θα περιμένω τηλέφωνο, αλλά γρήγορα παρακαλώ
Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίζει η κουβεντούλα. Όσο μιλούσε στο τηλέφωνο τα μάτια των αγροτών που ήταν εκεί πήραν μια λάμψη ελπίδας, κάποιοι χαμογέλασαν σαν να έφυγε ένα βάρος απο πάνω τους. Μετά απο λίγο χτυπάει το τηλέφωνο το σηκώνει και λέει
-έλα υπουργέ μου, ξέρεις είμαι εδώ με τους αγρότες στη Κρήτη που είναι λογικοί άνθρωποι και έχουν δείξει αρκετή ωριμότητα μετά και τα τελευταία γεγονότα και πρέπει να κανονίσουμε μια συνάντηση αλλά αν γίνεται την Πέμπτη που μπορώ και εγώ.
Για να μην μακρυγορώ μετά απο λίγο έσκασε μύτη φαξ - πρόσκληση προς τους αγρότες για συνάντηση με τον υπουργό. Για όσους δεν κατάλαβαν ο κύριος βολευτής ήταν σα να έλεγε πως οι αγρότες πέρασαν απο εξετάσεις στο λιμάνι του Πειραιά, αφού ήταν λοιπόν καλά παιδιά ας τους κάνουμε τη χάρη.....
Πέρα απο αυτό η όλη φάση με το τηλέφωνο μου θύμησε μια παλιά ελληνική ταινεία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που πάει στην Αθήνα να βρεί τον νονό της που ήταν βουλευτής για να της βρεί δουλειά. Μπαίνει στο γραφείο του τον χαιρετάει και του λέει πως θέλει να την βολέψει κάπου, αυτός σηκώνει αμέσως το τηλέφωνο και κάτι κανονίζει, μόνο που το τηλέφωνο δεν ειναι συνδεδεμένο...... αλλα ξέχασα τα κινητά πλέον έχουν σήμα παντού.... και χωρίς βύσμα...

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Εδώ ο κόσμος χάνεται....και εμείς??

Ο κόσμος καίγεται, το περιβάλλον μολύνεται, η παιδεία δεν υπάρχει, οι συντάξεις είναι σαν ανέκδοτο με τον Τοτό και φυσικά εμείς προσπαθούμε να βρούμε ποιος φταίει... Η σίγουρη και μόνιμη απάντηση πλέον είναι μια... ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ... ναι φίλοι μου, αυτό το ρημάδι το κράτος φταίει τις περισσότερες φορές τα 15 τελευταία χρόνια. Έχει βαλθεί να μας ξεκάνει με σεισμούς, πλυμήρες, φωτιές, αυξήσεις στους φόρους και μειώσεις στους μισθούς και τις συντάξεις... Κρίμα που δεν μπορούμε να το πιάσουμε αυτό το “κράτος” και να το τιμωρήσουμε ή καλύτερα να το εξορίσουμε για είμαστε πλέον ήσυχοι και χωρίς προβλήματα... Αλλά τέλος πάντων πιο είναι αυτό το “κράτος” ή καλύτερα τι είναι “κράτος” ? Έψαξα στο λεξικό λοιπόν και βρήκα ότι κράτος είναι:

    “η ανώτατη πολιτική εξουσία, η οποία, οργανωμένη σε νομικό πρόσωπο, ασκείται σ'' ένα σύνολο ανθρώπων εγκατεστημένων μόνιμα σε μια συγκεκριμένη χώρα”

εγώ ο δυστυχής με το μικρό και απαίδευτο μυαλό μου τόσο καιρό νόμιζα πως κράτος είναι το σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας και τελικά φαίνεται πως ήμουν πλανεμένος οικτρά. Αλλά αν όντως είναι όπως τα λέει το λεξικό, τότε: Ποιοι εκλέγουν την ανώτατη πολιτική εξουσία? Ποιοι ελέγχουν την ανώτατη πολιτική εξουσία? Μήπως δεν είναι το σύνολο του πληθυσμού μιας χώρας? Και αν αυτό ισχύει τότε τόσα χρόνια φταίμε ΕΜΕΙΣ? Μπα σίγουρα κάτι δεν υπολόγισα σωστά, σίγουρα κάνω λάθος... δεν φταίμε εμείς, αποκλείεται να φταίω εγώ που λέω “δεν μπορώ να κάνω κάτι, είμαι μόνος”, δεν γίνεται να φταίω εγώ που σκύβω το κεφάλι επειδή έτσι θέλει το σύστημα, όχι όχι δεν είναι δυνατόν δεν μπορώ να συνεχίσω ξέροντας πως εγώ φταίω... Πόσοι όμως από εμάς είμαστε “μόνοι” σκεφτόμαστε πως είμαστε μια “μονάδα” και δεν συνειδητοποιούμε πως αν μαζευτούν πολλές μονάδες μαζί κάνουν ένα σύνολο? Σίγουρα είμαστε πολλοί και σκόρπιοι και μόνοι...... Μήπως ήρθε η ώρα να καταλάβουμε πως με το να καθόμαστε στη πολυθρόνα της καφετέριας ή του σπιτιού μας καταναλώνοντας ότι μας δίνει μασημένο και επεξεργασμένο η τηλεόραση δεν πρόκειται να αλλάξουμε τίποτα παρά μόνο τραπεζάκι ή κανάλι.......


Υ.Γ. Δεν είμαι αναρχικός ούτε το παίζω σωτήρας, ούτε είμαι επίδοξος πολιτικός... Τα σχόλια δικά σας φίλοι μου....


Μετά τιμής Jim Acid....

Είμαι καλά, πολύ καλά, ευχαριστώ

Τελικά σε αυτή τη χώρα κανείς δεν έχει προβλήματα. Λόγω δουλειάς έπρεπε να κάνω ένα γκάλοπ. Έπρεπε λοιπόν να ζητήσω από τους περαστικούς να μου μιλήσουν για κάτι που τους προβληματίζει, είτε αυτό είναι η παιδεία, η οικονομική κρίση, η τρομοκρατία, το περιβάλλον και γενικότερα ήθελα να μαζέψω προβληματισμούς. Μετά από δύο ώρες ποδαρόδρομο οι μόνοι προβληματισμένοι που συνάντησα ήταν ένας παππούς 82 χρονών και ένας αλλοδαπός οικονομικός μετανάστης. Σταμάτησα και προσπάθησα να πάρω μία κουβέντα τουλάχιστον από 100 άτομα. Από αυτούς οι 98 είχαν λυμένα όλα τους τα προβλήματα. Μα κανένα πρόβλημα;!; Τελικά ζούμε μία αυταπάτη, η Ελλάδα είναι η πρώτη υπερδύναμη στον κόσμο, δεν έχει κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό πρόβλημα και γι' αυτό οι πολίτες της δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα. Μήπως κοιμάμαι και βλέπω εφιάλτη;; Ας με ξυπνήσει κάποιος για να βρεθώ και γω σ' αυτή την ωραία πραγματικότητα.....